275.
Beş yaşımdan beri (ya da yaşından bilemedim şimdi) etrafımda olup biten her şeye şaşırmaktan aklını kaybeden ben... -tam burada uçak uçuyor kısa bir es verin lütfen-
Ha ne diyordum olup biten her şeye şaşan ben, hiçbir şeye şaşıramaz oldum artık. Sevdiğim ata binip gelse şimdi kapıma, hoş geldin der kahve suyu koyarım, o derece mallaştım. Bana göre mallaşmaktan, anneme göre evlenmemekten, babama göre kafam karışık, Veysel'e göre... Ya Veysel çok da siklemez beni. Neyse...
Bir Melek var biliyor musunuz? Bir Melek var. Kızar şimdi neyse...
Üzülüyorum ya ben her şeye. Ota, böceğe, çiçeğe (insan hariç), çocuklar dahil. Canımın sıkıldığı yerde, bir daire çiziyorum kendime oyuncaklarımdan. Ama bir şey eksik, taa bebeliğimden beri hep bir şey eksik hep bir şey eksik hep...
Kafan mı daha karışık saçların mı? Dedi bir adam bu akşam. Sustum öyle, bilemedim ne versem cevap!
Öyle öyle geçiyor işte günlerim, sormayın soru kızarım.
-Tam burada son tramvay hareket etti susun bi-
Hemingway her şeyi tarif eden adam ya hani. Özlemeyi tarif etse ya hadi. Hadi.. Hadi!
Yemedi dimi? Yemez...
Ama ben mesela İsmet Özel olsam "Evi Nepal'de kalmış Slovakyalı bir salyangoz" yazar yazmaz ağlardım.
Fırça yer ağlardım ben. Bir şey denmezdi bana yine ağlardım. Ağlamak huy olmuşsa bende...
Sevdiğimi kırdım galiba. Tren de çarpmaz ki bana.
E hadi o zaman hep beraber Orhan Gencebay dinleyelim.........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder